Virtuoze power (bron: www.stillis.nl)

Bij binnenkomst in de Enschedese jazz-club De Tor hadden we al waakzaam moeten zijn. Alle vaste bezoekers hadden zich stevig genesteld op de banken tegen de achtermuur. De stoelen in de rest van de zaal waren of nog leeg, of werden bezet gehouden door typische onderzoekers. Die herken je aan de manier waarop ze om zich heen kijken. Ze kijken telkens half over hun schouder, om te zien wie er nog meer zijn. Ze bekijken het plafond en inspecteren de technische staat van de bedrading voor de stroomvoorziening. Geen loshangende contactdozen? Nou, een beetje. Het zal wel goed gaan.

Ik zit altijd en overal achteraan, maar dit keer heb ik een introducé bij me. Vooraan zijn nog een paar stoelen vrij, vlak achter de band-leider. Daar kun je het zeker goed horen.

En inderdaad: BENG!! De eerste inzet van de big-band sloeg in als een blok beton op een onbedachtzame bouwvakker. Van de eerste acht maten kan ik me dan ook niet zo veel meer herinneren. Eenmaal terug bij bewustzijn besef je dat de Dual City Concert Band veel meer kan dan snoeihard spelen. De band combineert een uiterst compacte sound met technisch spel van hoog niveau. Zonder dat je ook maar een moment het idee kreeg dat een van de dertien heren en één dame op de tenen moesten lopen. Deze gasten kun je alles laten spelen en dat deden ze dan ook. Smaken verschillen, dus van mij hadden bas en piano in de tutti-gedeelten wel wat sterker gemogen, maar dat vind ik bijna altijd. Dat blijft een probleem met een onversterkte vleugel en een contrabas. Bovendien werkt de akoestiek in De Tor ook niet echt mee.

Don Braden werd aangekondigd als een tenor-saxofonist uit New York. Alsof het een kwaliteitskeurmerk betrof. Onzin natuurlijk, want lang niet alles wat uit NY komt is goed. Maar Don Braden wel. Na het donderend geweld van de eerste stukken van de band, besloot Braden – in terstond overleg met band-leider Rini Swinkels – toch maar beter klein te beginnen. Samen met de ritme-sectie liet hij zich tijdens “In Your Own Sweet Way” van Dave Brubeck van zijn gevoelige kant zien. Naar eigenzeggen in de geest van Miles Davis. Opvallend was de prachtige toon, die ondanks de aanwezigheid van gecontroleerde valse lucht altijd stevig bleef.
Tijdens de up-tempo stukken exposeerde Don Braden ook nog eens een benijdenswaardige techniek. Het doorgaans supersnelle “Cherokee” werd nu weliswaar een klein tandje langzamer – maar nog steeds snel – ingezet, maar passeerde daarentegen wel weer zo’n vier toonsoorten. Een mooie gelegenheid voor Braden om zich eens goed voor zijn publiek uit te sloven.

Hierbij toont hij zich een handige, maar bescheiden, showman. Heel terloops dwingt hij het applaus af. Niet alleen voor zichzelf, maar zeker ook voor zijn mede-muzikanten. Hij is zelfs niet te beroerd gehurkt op het podium te gaan zitten om ons het zicht op andere solisten niet te ontnemen. Lekker gewoon voor een Amerikaan. Dat vinden we hier in Nederland leuk. Het scheelde weinig of hij hielp in de pauze achter de bar.

Hans Kerkhoff
voor Dutch Jazz Times
Vrijdag 4 maart 2011
De Tor, Enschede